Zaterdag stond de één na laatste wedstrijd van het zaalseizoen op het programma. Door corona zijn veel wedstrijden uitgevallen en door blessures spelers uitgevallen of proberen weer terug te komen. Zaterdag konden we een beroep doen op vader en zoon Hylkema (Peter, midweek en Frank, A1) daarvoor onze dank. Zij troffen het zoals de titel het al zegt: we gingen naar het Grunningerland, naar werd gezegd het mooiste dorp van Nederland (Winsum).
De rit daar naartoe was al imposant, elke auto had een andere navigatie en bij elke afslag werd naar elkaar gekeken komt dit wel goed, maar zoals altijd er leiden meer wegen naar Rome. Via de grote oren van Burum gingen we de wijde wereld in, langs vele aardappelboeren (iedereen was al voorzien van genoeg aardappels) dus die lieten we links liggen en door Zoutkamp waar een ieder de visboer al zag staan, zou leuk zijn voor de terugreis.
Na een tijdje komt dan het bordje met de naam Winsum erop. We zijn in het mooiste dorp van Nederland voor verdere informatie verwijs ik jullie naar Margriet Kok voor leuke wandelroutes. Op zaterdagmiddag moet je er niet zijn, zo toeristisch druk. Maar ja, we moesten verder naar de sporthal geen toeristisch uitje. In de sporthal kwam het jeugdsentiment weer naar boven waar tref je nog een houten sportvloer aan, hier dus. De knop moest meteen weer om.
Voor het talrijke publiek (7 man) werd voor 1 wedstrijd de sporthal opengesteld. In een gelijk opgaande wedstrijd werd gerust met een 8-7 achterstand, dus in de tweede helft moest uit een ander vaatje worden getapt, dit gebeurde ook we kwamen zelfs op voorsprong 8-9, hierna moest Jan Robert met een kuitblessure het veld verlaten, daarna was het steeds stuivertje wisselen gelijk, achter, voor het eindresultaat was een gelijkspel 12-12.
De één kan er mee leven, de ander heeft het er moeilijk mee, volgende keer een puntje meer. Na de wedstrijd maar even lekker douchen, kan daar iets langer want zij hebben gas uit eigen bodem dat scheelt toch een beetje. Na de douche nog even in de kantine en ja hoor daar had je de klanken Ede Staal Mien Grunningerland en wist je meteen waar je was.
Na een drankje maar weer terug naar Fryslân. Jan Robert kon door de blessure zijn eigen auto niet meer besturen en deze taak werd door Peter H. overgenomen en zoals ik in het begin al had gezegd alle navigaties zijn verschillend nu gingen we een heel andere kant op, langs veel pittoreske plaatsen alleen de afstand was beide keren wel ongeveer hetzelfde. Eenmaal terug in Surhuisterveen rest er nog 1 wedstrijd, die is op zaterdag 9 april om 15.00 uur in Surhuisterveen tegen DTS uit Surhuizum. Het is alleen jammer dat we niet meer thuis tegen DWA/ARGO spelen. Ik heb de cd van Anneke Douma al klaar liggen!