Fitte mannen met ambitie, vrouwen zijn de baas en een 3e helft vol nostalgie. Welkom bij een wedstrijd van het 3e. In deze bijzondere tijden kun je hoop krijgen uit kleine dingen. Hoe moeilijk het ook is om deze soms te herkennen. Kleine dingen die ons de glimlach op het gezicht terug laten komen. Vandaag was zo’n dag. De laatste zaalwedstrijd van het 3e tegen niemand minder dan de buurman uit Surhuizum, DTS 4.
Voor beide ploegen niets meer op het spel dan de spreekwoordelijke eer in een derby die altijd leeft.
Maar eigenlijk begint deze wedstrijd al op vrijdagavond. Tijdens de goed bezochte ledenvergadering werd er na afloop door een sympathieke groep nog even het afgelopen jaar geëvalueerd en werd er al vooruit gekeken naar de 2e helft veld en een nieuw seizoen. Ik moet toegeven, ondanks mijn gênant wrakke knieën voelde ook ik, na 1-2 biertjes weer die drive, die ambitie met de mensen die om mij heen stonden. De conclusie, leeftijd is maar een getal, werd een uitspraak die begon te leven en wetende dat alleen domme korfballers veel lopen, ontstond er weer een nieuwe realiteit voor volgend seizoen.
Discussiepunt was wel de hoeveelheid trainingen, 1x per week is voor ons wel genoeg, hoorde ik een enkeling zeggen. Kom morgen maar kijken. Even voor 12 uur, tenminste dit moest van Remco vermeld worden, gingen we als de 7 dwergen die achter sneeuwwitje aan liepen weer naar huis en zongen we in volle borst: he ho, he ho, het werk is weer gedaan, het is tijd om weer naar huis te gaan he ho he ho.
De plaat waar dit vroeger op stond, had ik vroeger in mijn bezit en is grijs gedraaid door de jonge en aandoenlijke 7 jarige Henk. Vroeger was alles beter.
Thuis gekomen, bleek toch dat we iets vergeten waren, de 1 zijn bril, de ander zijn tas. Ik weet ook niet zeker of het 12 uur was ????? ……………………. Maar Remco heeft een geweldige vrouw, maar hier later over!
De volgende dag, toch anders wakker geworden en als ik er een analyse op los laat: op het moment dat je bier gaat kauwen, weet je die laatste had niet gemoeten. Toch ook een nieuw verschijnsel, kramp in mijn kaken. Mijn mond had blijkbaar in een stand gestaan die niet meer vaak voorkomt helaas. We hebben weer gelachen!
Toch maar langzaam voorbereiden om mijn 3e team te steunen in de beladen derby tegen DTS 4. Sterke spelers waren opgetrommeld, mannen met ambitie en vrouwen die het weer voor het zeggen hebben. Ook DTS had enkele jonge en snelle, maar veel lopende heren mee genomen. U weet wat wij hier van vinden……..
De 1e helft liet een gelijk opgaande wedstrijd zijn. De doelpunten werden mooi verdeeld, hier een daar een kleine tango tussen de heren, al is de tango de dans van de liefde. Verder een leuke sportieve wedstrijd. 1 dame valt op, deze krachtpatser bij It Fean, deze bijna eng fitte dame, die vliegt alsof ze achter haar man aan zit die te laat thuis was. Deze powergirl die nog zo op voorpagina van elk vrouwenblad kan.
Daisy, alleen de naam al, laat menig mannenhart op hol slaan. Deze topfitte vrouwelijke hercules, laat zien dat ze terug is. Rennen, schieten, steunen en grommen. Niemand die niet durft te luisteren.
De 2e helft, It Fean heeft verse krachten en het begint te lopen, prachtige aanvallen met veel doelpogingen laten een nog sterker 3e zien. Het is jammer dat de afronding nog een dingetje is. Vrouwen in de punt is het thema van de dag. De mannen weten, er is een nieuwe werkelijkheid!
Met Daisy voorop in de strijd wordt er een ruime voorsprong gekregen. Maar ook hier zie je de slimheid van het 3e. Jet publiek begint al minder te kijken omdat de spanning dreigt weg te vallen en even laten ze DTS terug komen om de aandacht van de trouwe supporters weer terug te krijgen. Al moet ik zeggen dat het inbrengen van Peter K, alias de kruiper, wel een smetje was. Gelukkig begreep hij dat zelf ook en ging “geblesseerd” er weer uit.
Kwam de overwinning in gevaar? Natuurlijk niet en met veel plezier en een juist intrinsieke motivatie, ja daar waren ze al!!, werd het zaalseizoen met een overwinning afgesloten.
In de 3e helft werd er weer gesproken over de mooie dingen van het leven. Wedstrijden van het verleden die weer leefden als was het gisteren. Verhalen die te mooi om waar te kunnen zijn, komen weer op tafel en weer voel ik die spieren rondom mijn mond die gekke beweging maken. Weer is er een lach en een intens intrinsieke motivatie om weer door te gaan. Geluk zit in kleine dingen!
Soms heb je maar een paar mensen nodig! He ho, he ho, het werk is weer gedaan. Het is tijd om weer naar huis te gaan he ho, he ho.
Een trouwe supporter.
groeten Djurre